kuzum, bir akıl hastasıyım ben, hem de en güzelinden, şizofren.
yaprakların rüzgarla sevişirken çıkardığı sesleri çığlık bilmem.
her bakıştan kamyonlar yüklü anlamlar çıkarmam bu yüzden.
ve seccadem burnumdan öperken, ben yatağımda bulunurum sayıklarken.
tırnaklarım kenarlarına kadar çıplak.
parmaklarım toğrağa kök besleyen bir çocuk.
yaşarken mumyalanmak gibi bazen.
çarpan bir kalbim varken hala, üstüme çöreklenen şizofren.
sabahı zor eden bir aşık gibi dillerim, ellerim çenesi düşmüş bir adam.
dudak dudağa iki kadından başka bir hiç şimdi güvercinler.
ilmik ilmik uzun bir rüya, ışıklı kalabalık ve panayırlı bir cadde şimdi gözlerim.
ne de olmasa her şey bambaşka, ne de olsa şizofren.
No comments:
Post a Comment