otuzbeşincidamla.

aç! aç! aç! diye haykırıyor yüzlerce mahkum.

canımız yanmış gibi değil, canımız yana yana,

haykırıyoruz sahnedeki kadına:

aç aç aç!

bir koçbaşı gibi zorluyor duvarları çığlığımız

açız çünkü, açız...

hem sade o kadına ve kadınlara değil.

güneşe, yeşile, toprağa ve açık havaya açız.

adam gibi çalışmaya,

insan gibi yaşamaya da açız.

onun için de işte,

sahnedeki kadına değil asıl

bu düzenin başına asılıyoruz.

aç aç aç!

diye haykırıyoruz.

kilitleri aç,

kelepçeleri aç,

demir kapıları aç.

aç! aç! aç!

açız çünkü, açız

hem sade içerde değil.

güneşe, yeşile, toprağa,

açık havaya,

adam gibi çalışmaya,

insan gibi yaşamaya

sade içerde değil,

dışarda da açız.

onun için de işte,

sahnedeki kadına değil asıl,

bu düzenin bazına asılıyoruz

aç aç aç diye haykırıyoruz.

bize okul, bize yol, bize fabrika aç!

aç aç aç!

yine de nazlanıyor sahnedeki rakkas.

bu açmaza son çare

bi açık versin diye bakıyoruz.

canımız yanmış gibi değil

canımız yana yana haykırıyoruz:

açamaz açamaz açamaz!

ama hala anlamıyor ki düzenbaz.

gönül hoşluğuyla o açmazsa eğer,

fırladığımız gibi bu tarih denen sahneye

aç dediklerimizi biz

kendi ellerimizle açacağız!